Ir al contenido principal
Por todas esas personas que realmente
significan algo para ti.
Para las que están ahí cuando necesitas
alguien con quien hablar, alguien a quien
escuchar hablar o simplemente para cuando
no quieres soledad.
Para esas personas que entienden que a
veces si te apetece esa soledad.
Para esas que saben cuales son tus luces
y tus sombras.
Que quizá no conocen tu
pasado, pero que quieren compartir tu
futuro.
Que saben que no siempre se llora de
tristeza ni se rie de felicidad.
Que saben que para siempre puede ser
para siempre o nunca puede ser siempre.
Que nunca sabrán muchas cosas de ti, pero
te querrán igual.
Porque donde está tu corazón, está tu
tesoro.

Comentarios

  1. es tan bonito, me encanta, no, no, ME ENCANTAS!
    <3

    ResponderEliminar
  2. culeegaa, quin nivell, bailando bajo la lluvia, pero que veas que bonito es el charco, eh?
    quin fondo més currao, me mola tu nuevo formato, Mariah!
    y esta enctrada, me encanta, como no podia ser de otra manera :D

    ResponderEliminar
  3. Go ahead and say goodbye, I'll be alright.
    deu meu, no podia faltar, no?
    jijiji
    per cert, has vist la meva nova foto? oi que t'encanta?
    ah, si, i el vermell de les lletres i el blau dels links i del fons em fan pensar que els del barça (encara que a nantres, el futbol ni nos va ni nos viene xDDDDDD)
    ah, y a ver si vamos actualizando, no? queeeeee aqui estamos esperando yo y tus nada más y nada menos que 38 visitas al perfil, eh? 40 para redondear ;D
    nos vemos mañanaaaa, un besaaazooo!!! <3

    pd: y otro corazón <3

    ResponderEliminar
  4. testimuuuuu
    MENCANTAAAA
    fins dma noieta, kisses!!

    ResponderEliminar

Publicar un comentario

Entradas populares de este blog

Pensando, pensando, me acabé estampando

¿Por qué tanto pensar? ¿Por qué tenemos esos aprendizajes tan metidos en nuestras cabezas que no podemos ignorarlos? "Es que siempre lo he hecho así". Y ya está, es el final. No hay algo más complicado y más necesario que cambiar nuestra forma de pensar, de ver, de mirar. Muchas veces ni siquiera nos damos cuenta de lo absurdo que es algo que estamos pensando hasta que lo decimos en voz alta y sentimos lo que esas palabras nos hacen sentir. No sé a vosotros, pero a mí me pasa demasiado a menudo que cuando digo en voz alta algo a lo que llevo tiempo dándole vueltas me doy cuenta instantáneamente de que era muchísimo más fácil de lo que creía. Quizás lo único que haga falta sea dejarse llevar. No pensar tanto en los porqués, ni en los cómo, ni en los "qué pasará luego". Quizás ha llegado el día en que de una vez por todas nos dejemos llevar por el instinto. Y no para hacer locuras o peligrosidades, sino para vivir plenamente una vida que no debería ser d...

Revolución 15 - Música para el optimismo

Estas últimas revoluciones me están encantando. Aunque en esta en concreto no lo he hecho bien hasta ahora. Os cuento. A mí me ENCANTA crear listas de reproducción. Asociadas a un sentimiento, a una persona, a lo que sea. Ahora mismo estoy pasando por un duelo. Me gusta pasarlo mientras estoy coja porque así mi ajetreo habitual no está, y estoy siendo más consciente de cuáles son mis fases del duelo, creando nuevos mantras, etc. Mi primera fase (una fase que duró muy poco) fue de negación. "Nada es irreversible" "puede que no sea definitivo". Lo típico. Una semana después superé esta fase, y entré en la fase de tristeza. Durante estas semanas de la fase de tristeza he ido intercalando listas de reproducción. A ratos escuchaba la lista de canciones marchosas de Mònica, a ratos escuchaba una lista que se llamaba "Broken Heart". Mis canciones favoritas en esta lista eran: Stay with me , de Sam Smith; Someone like you , de Adele; Goodbye my lover , de J...

El superhéroe

Érase un superhéroe que un día se dió cuenta de que volaba. Cuando estaba en lo más alto, con su capa ondeando al viento y sus brazos extendidos, casi sin querer, miró abajo. Vio todas esas personas tan pequeñas que parecían hormigas, los árboles que parecían pelusas de un jersey verde que nunca se puso. Y las fuentes parecían lagos vacíos o océanos secos.  Bajó lentamente, con cuidado de no golpear su capa con ninguna farola.  Lo que vio lo desconcertó.  Había muchas cosas malas: gente que tenía miedo, otros que sonreían sin alegría, otros que habían perdido los motivos.  En cambio, también había cosas geniales: personas que se querían, otros que bailaban, otros que ayudaban a los demás, familias sin parentesco.  Y se asustó.  Pensó: "¿Y cómo voy a saber cuando tengo que salvarlos o no?" ya que las cosas malas formaban parte de ellos.  Día a día se fue dando cuenta de que no había nada que hacer. Ellos podían reír, podían llorar, ...